Natuurlijk was het onverstandig om ‘ja’ te zeggen toen we onze moestuin aangeboden kregen. De tuin (van 50 m2: bijna net zo groot als ons vorige huis) was flink verwaarloosd en op dit moment ligt er nog steeds plastic overheen. Maar de Operatie Omspitten gaat binnenkort beginnen. En we zijn volop plannen aan het maken, voor de meest ingehouden moestuin ooit.
Mijn oudste dochter is bijna twaalf, mijn jongste dochter vijf en mijn zoon is anderhalf. Ik heb een eigen tekstbureau waarvoor ik vaak fulltime werk. Ik schrijf aan mijn eerste roman. Marcel, met wie ik mijn leven deel, werkt vier dagen per week in Haarlem. Ik train voor de halve marathon van Amsterdam. Ik heb me net aangemeld als stamceldonor en bij GroenLinks, ik doe vrijwilligerswerk voor een stichting, voor de basisschool, voor de crèche.
En nu hebben we dus ook een moestuin.
Een greep uit de reacties (en retorische vragen) uit mijn omgeving:
‘Haha, een moestuin! Wat dacht jij: heb je het nog niet druk genoeg?’
‘Zo. Dat is wel veel werk hoor.’
‘Heb je dan verstand van tuinieren?’
Ja hoor, die mensen hebben allemaal gelijk. Dat zeg ik ook. Maar daarna vertel ik dit.
Mijn dochter van vijf zegt vaak: ‘Mamma, ik wil ridder worden. Of toch buschauffeur, of ninja in een rood pak. Of astronaut en moeder. Later, als ik groot ben.’ Ik zie hoe enthousiast ze is. Dus zeg ik steevast: ‘Wat een supergoed idee.’
Ooit deed ik onverstandige dingen omdat ik niet beter wist. Nu doe ik onverstandige dingen uit overtuiging. Enthousiasme is genoeg reden om ergens aan te beginnen.
Want stel je voor dat mijn kinderen alleen maar verstandige dingen gaan doen, later.
